Ölümsüz olmak, insan için önemli bir idealdi. Kimileri biyolojik olarak ölümsüzlüÄŸün ardına düÅŸtü kimileri ise manen ölümsüzlüÄŸü aradı. ÇaÄŸlar boyunca var olan ve belki mahÅŸere dek sürecek olan biyolojik ölümsüzlük arayışı insan için bir ütopyaydı aslında ve sonu hep hüsrandı. Bu arayış hala da bitmiÅŸ deÄŸil. Amerikan emperyalizminin sembol isimlerinden biri olan ünlü milyarder iÅŸ adamı David Rockefeller, dünyanın en zengin ve güçlü insanlarından biriydi. Kendince bir hesap yapmıştı ve öngörüsü 200 yıl yaÅŸamaktı. Bu amaç için pek çok kez farklı organ nakilleri olduÄŸuna dair haberler yayınlandı. Fakat tüm planlardan daha baskın ve yüce olan Kader-i Ä°lahi onun planlarını bozdu ve 101 yaşında öldü.

Bu kısa hikâye insanın sonsuzluÄŸa uzanmak, yaÅŸamak ve belki ölmemek gayretinin küçük bir örneÄŸi aslında. Pek çok insan için uzun bir ömür sürmek önemli bir arzu. Bazı insanlar içinse dünya bir sürgün ve gurbetten ibaret. Aynı dünya ama herkes için farklı bir deÄŸer ve anlam ifade ediyor iÅŸte.

Her ne kadar bilim insanları ölümü durdurmak ve sonsuza dek var olmak için uÄŸraÅŸsa da Allah’ın kâinata yerleÅŸtirdiÄŸi oluÅŸ, bozuluÅŸ ve yok oluÅŸ döngüsü binlerce yıldır kusursuz biçimde tecelli ediyor. Sırası gelen, süresi dolan sessizce bırakıp gidiyor dünyayı. Kısa bir süreliÄŸine dünya, artık kalanların dünyası oluyor. Sahi ne çok insan göçtü, terk eyledi vazgeçilmez dediÄŸimiz, vazgeçemediÄŸimiz dünyayı. Nasıl da vaz geçtiler, bırakıp gittiler.

Ilık bir Anadolu akÅŸamında yürüdüÄŸüm sokak, kırık pencerelerinden ve yıkık duvarlarından haykırıyor bu hakikati. Her ne kadar duymak ve görmek istemesem de her döndüÄŸüm köÅŸe aynı yere çıkıyor. Her boÅŸ ve metruk bina aynı hakikati bağırıyor. “Bu ihtiÅŸamlı evlerin sahipleri nerede?” “Bu güzel bahçeler neden sessiz?” Evet ecel vardır, gelir bir gün.

Madem ki ecel var, madem ki insan ölümlü madem ki dünya fani, o vakit bu hakikati her daim nazarda tutarak bakmak gerek. Ölümü ve ölümlü oluÅŸumuzu her daim akılda tutarak ölçüp, tartmak, yaÅŸamak gerek. Elimizdeki kısacık ömür sermayesini hayırlı iÅŸlerde, hayırlı yerlerde kullanmak gerek. Aksi halde kısacık ömrümüzün sonu hüsran olacak.

Ä°nsanoÄŸlunun hayatı yaz mevsiminde kar satan adamın hikayesine benzer. Kardan baÅŸka satacak bir ÅŸeyi olmayan adam ÅŸöyle bağırıyormuÅŸ; “Sermayesi erimekte olan kimseye merhametli olunuz” (En-Neyrizi, s. 136).

Evet ömür sermayemiz her gün, he saat, her dakika ve her saniye biraz daha eriyor, kayboluyor. Ä°nsan kendisine bir lütuf olarak verilen bu deÄŸerli sermaye ile fazilet ve saadete de ulaÅŸabilir rezalet ve kedere de müstahak olabilir. Öyleyse Allah’ın rızasını gözeterek, insanlara faydalı olmaya gayret ederek, kalp kırmadan, hak yemeden bu dünyadan göçüp gitmek gerek. 

Ä°nsan dünyadaki tercihleri ve yaÅŸamı ile kendi cennetini ve cehennemini inÅŸa etmektedir. Çünkü diÄŸer tüm varlıklardan farklı olarak insana akıl ve seçme özgürlüÄŸü verilmiÅŸtir. Ä°nsan da bu yüzden hesaba çekilecek ve sorumlu tutulacaktır. Yani dünya yaÅŸamı bir hazırlık yurdudur. Ne mutlu bu hakikati bilerek yaÅŸayan ve ölenlere. Sözlerime üstat Erdem Bayazıt’ın dizeleriyle son veriyorum...

“Sonra eÄŸildi sevgilinin yüzüne

Sürdü bulutlanmış gözlerini

O güzellikler ülkesine

Baktı baktı ve dedi:

-Hayatında güzeldin

Ölümünde güzelsin

Öldün

Bir daha ölmeyeceksin.”

Vesselam…