Merhaba Kendim! Bu Dünyadan ÖÄŸrendiklerim…

H24 / Makale Havva KOC

 Bugün günlerden “Havva” yani doÄŸduÄŸum, 45 yıl önce dünyaya göz açtığım gün. Genelde bilen bilir, yaşım sorulduÄŸunda “18+” derim, yalanda deÄŸil sonuçta 18 üzeriyim. Neden her yıl farklı söyleyeyim ki, 18+ demek daha doÄŸru geliyor, çünkü öyle hissediyorum. Çocukken etrafta ablalar/abiler 30 yaÅŸ üstünden bahsettiklerinde çok yaÅŸlı gelirlerdi ne kadar haksızlık etmiÅŸim, oysa daha gençliklerin baharındaymışlar.

Evet kendim, yine baş başayız. Ne dersin bu 45 senenin hesabını yapmaya?

Herkes kadar çırpınıyorum, koÅŸuÅŸturuyorum yaÅŸamın içinde. Ä°ÅŸimin yanı sıra gönlümle, yüreÄŸimle gönüllü iÅŸlerle yoÄŸurdum, hala yoÄŸuruyorum da kendimi. “Ä°yiki”lerim oldu hep gönlümle gönüllü iÅŸlerim. Rahmetli Erbakan Hocam derdi ki; “Millî GörüÅŸ TeÅŸkilatlarında çalışmak, 4 üniversite okumaktır” Bu Millî GörüÅŸ TeÅŸkilatlarını tanıyan çok iyi bilir. Ä°nsanlarla iletiÅŸimi, organize yapmayı, yeni projeler üretmeyi, siyaseti, ticareti vs. daha nice alanlarda bilgi edinirsin. Demem o ki, kendimi bildim bileli bu teÅŸkilatın içinde faydalı birey olmak için çalıştım.

“Halka hizmet, Hakka hizmet” düsturu ile. Ç

ok ÅŸey öÄŸrendim bu yaşıma kadar, hâlâ da ömrüm oldukça öÄŸreneceÄŸim de…

Mesela sevdiklerime kaliteli vakit ayırmam gerektiÄŸini öÄŸrendim acı kayıplar yaÅŸayarak.

Hayatı akışına bırakmayı, yaÅŸanan ÅŸeyleri çok da dert edinmemeyi, zaman vermeyi öÄŸrendim.

Her güne ne kadar güzellik sığdırabilirsem benim için bir artıdır diye güzel geçmesi için tebessüm etmeyi öÄŸrendim.

SaÄŸlığın dünyadaki her ÅŸeyden önemli olduÄŸunu öÄŸrendim en acı ÅŸekilde.

Aramıza mesafe giren arkadaÅŸlarımla konuÅŸmayı, onlara duygularımı, hissettiklerimi anlatmayı öÄŸrendim.

Beni her hâlimle, ben olduÄŸum için kabul eden, seven insanlar var “Onlar yeter bana” diyebilmeyi öÄŸrendim.

Yalnız olduÄŸumda hiç sıkılmamayı, yapacak binlerce ÅŸey arasından seçim yapabilmeyi öÄŸrendim.

Kur’an okumanın, dinlemenin gerçekten de ruhun gıdası olduÄŸunu ve onsuz bir gün dahi geçiremeyeceÄŸimi de öÄŸrendim. Kitapların dünyamı ne kadar geliÅŸtirdiÄŸini ve deÄŸiÅŸtirdiÄŸini öÄŸrendim.

Bir hobim olması gerektiÄŸini öÄŸrendim. Belki dans, belki eliÅŸi, belki bambaÅŸka bir ÅŸey. Ama ne olursa olsun kendime en azından bir hobi edinmem gerektiÄŸini öÄŸrendim. Zor olsa da insanlara hayır diyebilmeyi öÄŸrendim. En önemlisi de telefonumu sessize almayı öÄŸrendim.

YaÅŸadığım hayatın, tüm acılarına raÄŸmen birçok hayattan katbekat daha iyi olduÄŸunu öÄŸrendim.

“1 kiÅŸi mi deÄŸiÅŸtirecek?” dünyayı sorusunun cevabının “Evet” olduÄŸunu öÄŸrendim.

Ben deÄŸiÅŸirsem sen deÄŸiÅŸirsin, sen baÅŸkasını deÄŸiÅŸtirirsin ve bu böyle domino etkisi oluÅŸur belki de.

DeÄŸiÅŸimimizin yalnızca bir kararımız ile baÅŸlayacağını öÄŸrendim.

Nasıl ki mutluluk içimizde ise mutsuzluÄŸun da içimizde olduÄŸunu, bizi yiyip bitiren bir virüs olduÄŸunu öÄŸrendim. Bu yüzdende kendimi mutlu etmenin yolu, baÅŸkalarına yardım etmek olduÄŸunu öÄŸrendim.

Mutlu olduÄŸumda gözlerimin içinin de güldüÄŸünü, üzgün olduÄŸumda bunun gözlerimden okunabildiÄŸini öÄŸrendim.

Kendimi sevmenin hayattaki en büyük elzemlerden olduÄŸunu öÄŸrendim.

AlışveriÅŸ çılgınlığının hayattaki en gereksiz ÅŸey olduÄŸunu öÄŸrendim.

Özgürlük istediÄŸin gibi yaÅŸamak deÄŸil, insanca yaÅŸamak olduÄŸunu öÄŸrendim.

Beni en mutlu eden yanım; yaÅŸ alsam da, büyüsem de çocuk ruhumun hep benimle olduÄŸunu öÄŸrendim.

Zaman zaman aynı fikirde olmasak, didiÅŸsek ve birbirimizi sinir etsek de, ailemin beni ne kadar çok sevdiÄŸini ve haliyle ne kadar ÅŸanslı olduÄŸumu öÄŸrendim.

SakinleÅŸmek ve kendimi biraz olsun rahatlatmak için gökyüzüne bakıp, sevdiklerimi düÅŸünmek bana ne kadar iyi geldiÄŸini öÄŸrendim.

YaÅŸadığım olumsuzluklara baktığımda, ne kadar da güçlü bir karaktere sahip olduÄŸumu öÄŸrendim.

Hatalarımız, günahlarımız ne kadar çok olsa da, bizi yaratan Rahmanın, Rahmetinin ne kadar çok olduÄŸunu öÄŸrendim.

Her ÅŸeyden önemlisi kendimi olduÄŸum gibi kabul etmeyi, kimsenin mükemmel olmadığını, kendimi hatalarımla, yanlışlarımla sevebilmeyi öÄŸrendim.

Yazı yazmayı ne kadar sevdiÄŸimi ve yazılarımı sizlerle paylaÅŸabilme fırsatı bulduÄŸum bir çok dergi, gazete, sosyal medya platformları ve tabi ki de 2004 den bu yana DoÄŸuÅŸ Gazetesi olduÄŸu için ne kadar ÅŸanslı olduÄŸumu öÄŸrendim.

Hayattan daha da öÄŸreneceÄŸim çok ÅŸey var.

Hayat denen bu kurgunun oyuncularından biriyim.

Hiç bitmeyecek bir tekamülün öÄŸrencisiyim. Tek bir meziyetim var: SEVMEK, kendimi seviyorum, kendimle barışığım.

Evet sevgili ben, iyi ki varsın. Seni yani beni sevmeyi öÄŸrendim.

• havva-koç