MAVİ BİLYELERİMİ İSTİYORUM KIRMIZI KANI DEĞİL

H24/Makale/Ä°smail OKUTAN

Kaç zamandır etrafımızda yaÅŸanan katliamlar, savaÅŸlar, iÅŸgaller, açlık ve cinayetler gibi birtakım olaylar üzerinde düÅŸünüyorum. Ä°nsan bu kadar hızlı bir deÄŸiÅŸim geçirir mi diye kafamı kaşıyıp duruyorum. Ä°nsan büyüdükçe uÄŸradığı haksızlıklara karşı tepki gösterme konusunda küçülüyor. Acaba bunu nasıl açıklayabiliriz? Acaba bunun yetiÅŸtirilme tarzımızla ya da eÄŸitim sistemimizle bir iliÅŸkisi olabilir mi? Bütün gün boyunca bu sorular için tırnaklarımı kemirip bitirdim.

Önce çocukluÄŸumu hatırlamaya çalıştım. Bir haksızlığa uÄŸradığımızda nasıl da kızıp öfkelenirdik, durmadan yerlere vurup gürültü çıkarır, tepinip durur ve aÄŸlardık. Avaz avaz bağırıp çığlıklar koparırdık. Tüm bunları yapmak için bazen bir oyuncağımızın elimizden alınması yeterliydi.

Çok iyi hatırlıyorum; hem de sıcak bir ekmek tazeliÄŸinde hatırlıyorum; Bana alınan yeni bir ayakkabı küçük kardeÅŸime verilince, kıyametleri koparmıştım. AÄŸlamıştım. Herkesten küsmüÅŸtüm. Yemek de yememiÅŸtim o akÅŸam. Hele mavi bilyemiz alınmışsa, bisikletimiz çalınmışsa, nasıl da öfkelenip aslanlar gibi köpürürdük. Ne pahasına olursa olsun, hiç kimseden korkmadan tepki gösterip hakkımızı arardık. Bazen elimize aldığımız taÅŸları fırlatıp camları bile kırardık. O çocuk halimizle ölesiye hakkımızı arardık. Bir kenarda duran eski oyuncağımızı akÅŸam misafirliÄŸe gelen komÅŸunun çocuÄŸu alınca, nasıl da deÄŸerli olurdu, bizim için eski oyuncağımız.

Peki ya ÅŸimdi ne oldu bize? Allah aÅŸkına, biri bana söylesin bunu. Bizi büyülediler mi. Efsunladılar mı? Neden bu kadar tepkisiz bir millet olduk. Bırakın baÅŸkalarını düÅŸünmek, kendi haklarını bile bilmeyen, aramayan uyuÅŸuk bireyler olduk. Sadece bizi deÄŸil bütün bir milleti, sadece bugünümüzü deÄŸil, geleceÄŸimizi de, sadece fikirlerimizi deÄŸil, insan olmanın bize verdiÄŸi hakları da tehdit eden, elimizden alan, özgürlüÄŸümüzü daraltan o kadar çok olay var ki; o kadar çok geliÅŸme var ki etrafımızda; hiçbir tanesine tepki göstermiyoruz. Kim efsunladı bizi? Bütün bunların sebebi nedir? Biri çıkıp söylesin bana. Yoksa kafayı yiyeceÄŸim arkadaÅŸ. Yoksa elektro manyetik silahlarla beynimizi vurdular mı? Yoksa bütün bir millet olarak halimizden memnun olduÄŸumuza göre, özveriyle büyük bir mankurt destanı mı yazıyoruz?

Ä°nsan büyüdükçe sahip olduÄŸu hasletlerin de büyümesi, geliÅŸmesi gerekmez mi? Ä°nsan sadece beden olarak büyüyüp geliÅŸmez ki; Aslında bedenimizle birlikte yüreÄŸimiz de, yüreÄŸimizle birlikte duygularımız da geliÅŸir. Organlarımızla birlikte kimyamız da geliÅŸir. Beden ve ruh birbirinden bağımsız deÄŸildir. Belli bir sırayı izleyerek de olsa sonuçta ikisi de, önce veya sonra mutlaka bir olgunluk düzeyine ulaşır. Bütün bu gerçeklere raÄŸmen çocukluÄŸumuzda bizde var olan bir takım özellikler neden biz büyüdükçe bizimle birlikte geliÅŸmiyor, tam tersine zaman içinde kaybolup gidiyor. ÇocukluÄŸumuzda elimizden alınan bir mavi bilye için her tarafı birbirine katarken, ÅŸimdi kocaman adamlar olduÄŸumuz halde elimizden alınan en hayati, en sahici haklarımız için neden mücadele etmiyoruz. Neden sus pus olup olduÄŸumuz yerlerde kafamızı kumlara gömüyoruz.

Etrafımızda en onulmaz zulümler, savaÅŸlar, haksızlıklar, cinayetler, kötülükler ve günahlar gırla giderken biz kendi menfaatimizden baÅŸka bir ÅŸey düÅŸünmüyoruz. Öyle tepkisiz bir toplum olduk ki; yılan bize sokuncaya kadar sesimiz çıkmıyor. Zulüm ve haksızlık gelip bizim kapımıza dayanıncaya kadar tepki göstermiyoruz. Peki, insan olmanın en büyük özelliÄŸi haksızlığa karşı durmak, haksızlığa uÄŸrayan kimseyi korumak deÄŸil mi? Ä°slam’ın en temel ilkesi, haksızlık kimden gelirse gelsin onun karşısında durmak, haksızlık kime yapılırsa yapılsın onun yanında yer almak deÄŸil mi? Mazlumu savunmaktan daha büyük bir erdem var mı yeryüzünde? Buna kimse hayır demiyor ama gerçek bir durumla karşı karşıya gelince topukları üzerinde geri dönüyor herkes. Zulüm ve haksızlık yapan bizden biri olunca yaptığı haksızlıkları, yanlışlıkları, zulümleri neden görmezden geliyoruz?

Bütün bu çeliÅŸkileri düÅŸünerek kafamı kaşıyıp duruyorum. Nasıl olur da çocukluÄŸumuzda haksızlıklara tepki göstermeyi biliyorduk da büyüdükçe tepkisiz insanlar olduk. Neden bedenimiz geliÅŸtiÄŸi halde hasletlerimiz geriliyor, köreliyor. Bizi tepki göstermekten alıkoyan güç nedir? Korkular ve sebepler nelerdir? Ä°çimizde mi, yoksa dışımızda mı? Bir takım ÅŸeylerin yolunda gitmediÄŸi açık. SavaÅŸlar oluyor, insanlar hunharca öldürülüyor, insan olduÄŸumuz için sahip olduÄŸumuz haklar elimizden alınıyor, bizi ortaçağın karanlığına götürmek isteyen güçlerin cüretkârlığı karşısında bizim kılımız kıpırdamıyor. Sesimizi kısıp olduÄŸumuz yerlerde gizleniyoruz. Bizi görmeyeceklerini sanıp kaplumbaÄŸalar gibi tehlike geçinceye kadar kafamızı kabuÄŸumuzun içine çekiyoruz.

Ne olur bir psikolog çıksın da; bu çeliÅŸkinin, bu aymazlığın sebebini izah etsin bana. Yoksa kafayı yiyip çıldıracağım arkadaÅŸ. Åžimdi ben de herkese soruyorum; toplumun bu ölü ruh halini neyle, nasıl açıklayabiliriz? Yoksa üzerimize ölü toprağı mı serpildi. Bize ne oldu ki doksan yıl gibi kısa bir zamanda toplum olarak ümidimizi yitirdik, küçüklük kompleksine kapıldık. Amaçsız, ruhsuz, tepkisiz, hareketsiz, düÅŸüncesiz, istikametsiz bir millet olduk arkadaÅŸ. Ama bu kadar da fazla kötümser olmaya gerek yok, bunu biliyorum. Biz zaten boÅŸ iÅŸlerle uÄŸraÅŸmayız, belli ki bu halimizle bir mankurt destanı yazıyoruz.

Ey meçhul bir denizde, meçhul bir limana demir atmak isteyen gemi, kendine gelip etrafına ÅŸöyle bir bak, sakın deniz fenerlerini unutma.

Mavi bilye mi kırmızı kan mı? Hangisi hayatımızı idame ediyor, hangisi hayatımızı bitiriyor? ÇocukluÄŸumuzda mavi bilyelerimiz için savaşırken, ÅŸimdi savaÅŸlarda dökülen kanları bir oyun gibi sessizce izliyoruz, neden? Ben mavi bilyelerimi istiyorum, kırmızı kanı deÄŸil.

• Mavi-Bilyelerimi-istiyorum
• Ismail-okutan