Bir gün ya­ra­lı bir kuş Hz. Sü­ley­ma­n’­a ge­le­rek ka­na­dı­nı bir der­vi­şin kır­dı­ğı­nı söy­ler.

Hz. Sü­ley­man der­vi­şi hu­zu­ru­na ça­ğır­tır ve so­rar; “Bu kuş sen­den şi­ka­yet­çi, ne­den ka­na­dı­nı kır­dın? Der­viş ken­di­ni şöy­le sa­vu­nur: “Sul­ta­nım, ben bu ku­şu av­la­mak is­te­dim. Ön­ce kaç­ma­dı, ya­nı­na ka­dar git­tim, yi­ne kaç­ma­dı. Ben de ba­na tes­lim ola­ca­ğı­nı dü­şü­ne­rek üze­ri­ne at­la­dım.

Tam ya­ka­la­ya­ca­ğım sı­ra­da kaç­ma­ya ça­lış­tı, o es­na­da ka­na­dı kı­rıl­dı.”

Bu­nun üze­ri­ne Hz. Sü­ley­man ku­şa dö­ner: “Bak, bu adam da hak­lı. Sen ni­ye kaç­ma­dın?

O sa­na sin­si­ce yak­laş­ma­mış. Sen hak­kı­nı sa­vu­na­bi­lir­din. Şim­di ko­lum ka­na­dım kı­rıl­dı di­ye şi­ka­yet edi­yor­su­n” Ku­şun ken­di­ni sa­vun­ma­sı Hz. Sü­ley­ma­n’­ı şa­şır­tır:

“E­fen­dim, ben onu der­viş kı­ya­fe­tin­de gör­dü­ğüm için kaç­ma­dım. Av­cı ol­say­dı he­men ka­çar­dım.

Der­viş ol­muş bi­rin­den ba­na za­rar gel­mez, bun­lar Al­la­h’­tan kor­kar­lar di­ye dü­şün­düm ve kaç­ma­dım.” Hz. Sü­ley­man bu sa­vun­ma­yı doğ­ru bu­lur ve kı­sa­sın ye­ri­ne ge­ti­ril­me­si­ni is­ter.

“Kuş hak­lı, he­men der­vi­şin ko­lu­nu kı­rı­n” di­ye em­re­der. An­cak bu em­re kuş iti­raz eder: “E­fen­dim, sa­kın böy­le bir şey yap­tır­ma­yı­n” di­ye­rek öne atı­lır.

“Ne­den?” di­ye so­rar Hz. Sü­ley­man.

Kuş ne­de­ni­ni şöy­le açık­lar: “E­fen­dim, der­vi­şin ko­lu­nu kı­rar­sa­nız, ko­lu iyi­le­şin­ce yi­ne ay­nı şe­yi ya­par.

Siz en iyi­si bu­nun üze­rin­de­ki der­viş el­bi­se­si­ni çı­kar­tın! Çı­kar­tın ki, be­nim gi­bi kuş­lar bun­dan son­ra al­dan­ma­sın.”

• Kanadı-kırık-kuş
• Hazreti-Süleyman